21 sty 2021

Polski poeta, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli tzw. “Pokolenia Kolumbów”. Należał do pierwszego pokolenia urodzonego w wolnej i niepodległej Ojczyźnie. Gdyby żył obchodziłby 100. rocznicę urodzin (urodził się 22 stycznia 1921 roku w Warszawie). W czasie II wojny światowej był aktywnym uczestnikiem polskiego ruchu oporu, mimo to  rozwijał swoją pasję, jaką była liryka. Przez cały okres okupacji aktywnie tworzył, a warszawscy literaci, którzy mieli okazję zapoznać się z wierszami Krzysztofa, szybko docenili jego talent. Co więcej, udało się im uzyskać od władz podziemnych zapomogę finansową dla poety, co było niebywałym wyróżnieniem, jak na okupacyjną rzeczywistość. Był uczestnikiem tajnych kompletów, Harcerskich Grup Szturmowych i konspiracyjnej Szkoły Podchorążych Rezerwy.  Kształcił się na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie studiował polonistykę. Zdecydował się jednak przerwać naukę na rzecz działalności konspiracyjnej. W 1943 roku rozpoczął służbę w plutonie “Alek, a następnie kompanii “Rudy” baonu “Zośka”. Służył w stopniu starszego strzelca. Poległ w Pałacu Blanka na pl. Teatralnym 4 sierpnia 1944r. Pochowany tymczasowo na dziedzińcu Ratusza, po wojnie ekshumowany na Cmentarz Wojskowy na Powązkach kw. A22 rz. 2 gr. 25. W jego utworach dominuje tematyka przygnębiająca, co było odzwierciedleniem stanu psychiki młodego poety okaleczonego wojną. W sumie wydał ponad 500 wierszy, zachowały się także jego opowiadania oraz poematy. Do najważniejszych utworów Baczyńskiego należą: “Elegia… o [chłopcu polskim]”, “Deszcze”, “Z głową na karabinie” czy “Na moście w Avinion”. Stał się inspiracją dla wielu twórców kolejnych pokoleń. Do jego utworów odwoływała się chociażby Wisława Szymborska. Twórczość Baczyńskiego obecna jest także w muzyce.